XXII Dni Ks. Prałata Stefana Pieczki. Wręczono medale Jedność w prawdzie

W uroczystości wzięli udział laureaci medalu, a wieczór uświetnił koncert operetkowo-musicalowy w wykonaniu Nairy Ajwazjan (sopran), Tomasza Jedza, Mieczysława Błaszczyka (tenor) oraz Andrzeja Rosoła (fortepian). Tegorocznymi laureatami są (poniżej wygłoszone laudacje):

Renate i Josef Gonschior – życie w służbie nauki, kultury i wspólnych wartości

Renate Gonschior z domu Jendrosch urodziła się 17 września 1940 roku w Raciborzu jako córka Ernsta i Marie. Podczas II wojny światowej ojciec Renate został wysłany na front wschodni, a matka, chcąc uchronić dzieci przed zbliżającym się frontem, uciekła z nimi do Czech. Po zakończeniu wojny rodzina zamieszkała u dziadka w Krzanowicach. W 1946 roku ojciec Renate powrócił z obozu pod Kurskiem, a pięć lat później cała rodzina wróciła do Raciborza.

Renate ukończyła w 1958 roku Technikum Ekonomiczne, zdobywając maturę. Po szkole podjęła pracę jako księgowa w Rafako, gdzie przepracowała 40 lat aż do emerytury. W 1970 roku ukończyła studia zaoczne na Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach, rozwijając swoje kwalifikacje zawodowe.

Historia Josefa Gonschiora również pełna była dramatycznych wydarzeń. Urodził się 27 grudnia 1937 roku w Raciborzu. W 1945 roku, wraz z rodziną, uciekł przed nadciągającym frontem do Bawarii. Jednak tęsknota za rodzinnymi stronami skłoniła go do powrotu na powojenny Śląsk, gdzie przyjął polskie obywatelstwo. Nie znając języka polskiego, dzięki wytrwałości ukończył I Liceum Ogólnokształcące, a następnie Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej w 1960 roku.

Renate poznała Josefa, szukając pomocy w nauce języka niemieckiego. Dzięki koleżance spotkali się, a ich znajomość przerodziła się w miłość. Ślub zawarli 13 lipca 1965 roku w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Raciborzu. Po ślubie zamieszkali w domu Josefa w Ocicach.

Josef Gonschior w 1982 roku obronił doktorat na Politechnice Wrocławskiej. Przez ponad 30 lat pracował w Zakładach Elektrod Węglowych, gdzie kierował zakładowym kołem SITPChem. Jest autorem kilkudziesięciu specjalistycznych prac naukowych oraz dziesięciu patentów. Otrzymał liczne nagrody branżowe i zakładowe, a także Złoty Krzyż Zasługi.

Pomimo sukcesów naukowych, Josef postanowił poświęcić się działalności na rzecz ożywienia kultury niemieckiej w powiecie raciborskim. Wraz z żoną od 1991 roku angażują się w prace Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Niemców Województwa Śląskiego (TSKN). Josef pełnił funkcję dyrektora, a Renate organizowała nabożeństwa, czytania i pieśni.

Josef był współinicjatorem odbudowy pomnika Josepha von Eichendorffa oraz otwarcia sekcji języka niemieckiego w Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych. Przyczynił się do popularyzacji nauki języka niemieckiego w raciborskich szkołach i zdobył fundusze na budowę rotundy oraz korytarza łączącego budynki I Liceum Ogólnokształcącego w Raciborzu. Założył także niemieckojęzyczną stację radiową w Raciborzu.

Państwo Gonschior mają ogromny wpływ na zachowanie kultury i języka niemieckiego w regionie oraz na budowanie dobrych relacji polsko-niemieckich. Renate spędza wolny czas, oddając się swojej pasji – ogrodnictwu, natomiast Josef pisze artykuły do „Zeszytów Eichendorffa”.

Małżonkowie są wzorem życia opartego na wartościach chrześcijańskich, a ich działalność na polu nauki, kultury i społeczności lokalnej jest powszechnie szanowana i podziwiana.

Adam Hajduk – życiorys pełen zaangażowania i oddania społeczności lokalnej

Adam Hajduk urodził się 13 listopada 1955 roku w Głubczycach. Jest mężem Ireny oraz ojcem dwóch synów – Tomasza i Bartosza. W 1975 roku ukończył Technikum Budowlane w Raciborzu, a następnie Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Opolu oraz Politechnikę Śląską w Gliwicach, gdzie uzyskał tytuł inżyniera budownictwa.

Swoją pierwszą pracę podjął w Gliwicach jako nauczyciel matematyki. W latach 1983–1991 pracował w Raciborskim Przedsiębiorstwie Budowlanym, gdzie pełnił różne funkcje, m.in. głównego specjalisty, mistrza i kierownika budowy, kierownika działów rozwoju oraz produkcji, a ostatecznie dyrektora przedsiębiorstwa.

W latach 1991–1994 był Przewodniczącym Rady Nadzorczej DOMBOD S.A. Od 1994 roku pełnił funkcję Wiceprezydenta Miasta Racibórz, a w 2001 roku został wybrany na Prezydenta Miasta. W latach 2002–2006 pełnił funkcję Wicestarosty Powiatu Raciborskiego, a następnie przez kolejne osiem lat sprawował urząd Starosty Raciborskiego.

W latach 2014–2019 pełnił funkcję Kierownika Biura Wdrażania Projektu budowy zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz Dolny. Jego zaangażowanie i wkład w realizację tej kluczowej inwestycji, która ma dziś ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa regionu, zostały szeroko docenione. Ostatnie dwa lata swojej aktywności zawodowej spędził na stanowisku Inspektora ds. Inwestycji w Gminie Rudnik.

Mimo przejścia na emeryturę w 2002 roku, Adam Hajduk pozostaje aktywnym społecznikiem. Jest członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej. Współorganizował budowę pomników biskupa Józefa Gawliny i św. Jana Pawła II.

Człowiek niezwykle skromny, życzliwy i oddany swoim wartościom, na pierwszym miejscu stawia wiarę, rodzinę, uczciwość, prawość oraz rzetelność w spełnianiu obowiązków. Kapituła Medalu im. Księdza Prałata Stefana Pieczki uhonorowała Adama Hajduka, dostrzegając jego wielki wkład w rozwój ziemi raciborskiej oraz budowanie dialogu, zaufania i szacunku między ludźmi.

Adam Hajduk jest postacią, która na stałe wpisała się w historię Raciborza i jego społeczności, pozostając wzorem zaangażowania, pracowitości oraz oddania sprawom publicznym.

Ksiądz Tomasz Horak – duszpasterz, publicysta, wychowawca młodzieży

Ksiądz Tomasz Horak urodził się w Wigilię Bożego Narodzenia, 24 grudnia 1944 roku, we Lwowie, w rodzinie Romana i Wandy z domu Czerwińskiej. Został ochrzczony przez młodego wikarego Ignacego Tokarczuka, który w późniejszych latach został biskupem przemyskim. Kilka miesięcy po jego narodzinach matka z małym Tomaszem i jego starszym bratem wyruszyła w wojenną tułaczkę, by ostatecznie osiąść w Kłodnicy.

W parafii w Kłodnicy przyjął Pierwszą Komunię Świętą i sakrament bierzmowania. Po zdaniu matury w kozielskim liceum wstąpił do seminarium duchownego w Nysie. Decyzja ta przyniosła trudności jego rodzinie – ojciec stracił posadę dyrektora szkoły, a matka została zwolniona z pracy przez władze komunistyczne.

Po święceniach kapłańskich, które otrzymał z rąk biskupa Franciszka Jopa w Opolu, rozpoczął posługę duszpasterską w parafii w Kietrzu, gdzie proboszczem był wówczas ksiądz Stefan Pieczka. Było to cenne doświadczenie, które zaowocowało w jego dalszej pracy na kolejnych parafiach, m.in. w parafii Wniebowzięcia NMP w Bytomiu i w parafii św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie.

W tym okresie ksiądz Tomasz Horak nawiązał bliską współpracę z księdzem Franciszkiem Blachnickim, twórcą Ruchu Światło-Życie i Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Jako proboszcz parafii w Kępnicy organizował comiesięczne oazy modlitwy oraz spotkania diakonii diecezjalnej, na które przyjeżdżały setki młodych ludzi. Te działania wzbudzały zainteresowanie służb specjalnych, jednak nie zniechęciły go do dalszej pracy duszpasterskiej.

Po czterech latach w Kępnicy został przeniesiony do parafii św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja w Nysie, a następnie do parafii w Śmiczu, gdzie posługiwał przez osiem lat. W 1992 roku objął probostwo w parafii Chrystusa Króla w Nowym Świętowie. W każdej parafii, w której pracował, ksiądz Tomasz Horak poświęcał najwięcej uwagi dzieciom, młodzieży i ich rodzicom.

Od 1987 roku był stałym autorem „Gościa Niedzielnego”, pisząc artykuły i felietony, a przez ostatnie 10 lat współpracował także z portalem Wiara.pl. Głosił słowo Boże w językach polskim, czeskim i niemieckim. Znał łacinę i hebrajski, a także posiadał tytuł doktora nauk biblijnych. Tworzył wiersze, tłumaczył dzieła obcych autorów, takich jak Joseph von Eichendorff. Przyczynił się do wznowienia książki swojej stryjenki, Fulli Horak, opatrzając ją wnikliwym wstępem. Był również recenzentem filmu „Czyściec” w reżyserii Michała Kondrata, opartego na wizjach Fulli Horak.

Ksiądz Tomasz Horak czerpał tematy do swoich kazań i felietonów z życia codziennego. Zabierał głos zarówno w sprawach pozornie błahych, jak i ważnych społecznie czy politycznie. Jego wypowiedzi cechowała niezwykła taktowność, trafność ocen i umiejętność wyciągania wniosków, co mobilizowało odbiorców do refleksji.

Jego pogrzeb był niezwykłym wydarzeniem, wypełnionym wdzięcznością i nadzieją. Wzięli w nim udział wychowankowie, przyjaciele, duchowni i świeccy. Wyrazem głębokiego szacunku były oklaski, które towarzyszyły wynoszeniu jego trumny z kościoła Chrystusa Króla w Nowym Świętowie. Spoczął „między swymi” – w miejscu, gdzie przez lata niósł posługę duszpasterską i budował wspólnotę.

Muzeum w Raciborzu

Muzeum w Raciborzu zajmuje wyjątkowe miejsce na kulturalnej mapie Śląska. Powstało w 1927 roku i jest jedną z najstarszych instytucji tego typu w regionie. W kompleksie obiektów architektonicznych raciborskiego muzeum najcenniejszym jest dawny kościół pod wezwaniem Ducha Świętego, konsekrowany w 1334 roku przez wrocławskiego biskupa Nankera. Etapowo rozbudowywana świątynia należała do raciborskiego klasztoru dominikanek, którym kierowała przeorysza Eufemia, córka księcia Przemysława.

Obecnie ten wyjątkowy zabytek, po wielokrotnych adaptacjach, jest traktowany przez pracowników Muzeum z niezwykłym pietyzmem. Jako opiekunowie gotyckiego zabytku dbają o jego doskonały stan i sprawiają, że odgrywa on główną rolę w ekspozycji oraz prezentacji dziedzictwa kulturowego Raciborza, Śląska, a także innych regionów Polski i świata.

W trakcie swojej wieloletniej działalności Muzeum zgromadziło ponad 21 tysięcy obiektów i zespołów zabytków. Istotną część zbiorów, jeszcze w momencie tworzenia Muzeum, przekazało ówczesne Królewskie Gimnazjum Ewangelickie, sąsiadujące z placówką. Pośród bogactwa eksponatów szczególne zainteresowanie zwiedzających wzbudza stała ekspozycja zmumifikowanej młodej kobiety. Raciborska mumia pochodzi ze starożytnego Egiptu sprzed 2800 lat i jest jednym z najcenniejszych oraz najbardziej charakterystycznych obiektów w zbiorach.

Pracownicy Muzeum nieustannie wzbogacają zasoby cennych zabytków poprzez profesjonalne działania naukowo-badawcze. Archeolodzy prowadzą liczne wykopaliska w Raciborzu i na terenie powiatu raciborskiego, odkrywając ślady przeszłości. Etnografowie z kolei dokumentują tradycyjne stroje ludowe noszone w regionie. W zbiorach Muzeum szczególną wartość ma unikalna kolekcja kartograficzna, a dzięki systematycznemu pozyskiwaniu dzieł współczesnych artystów udało się stworzyć galerię malarstwa śląskiego.

Muzeum w Raciborzu to także ważny ośrodek edukacji i popularyzacji wiedzy. Pracownicy organizują lekcje oraz warsztaty muzealne z zakresu archeologii, historii, sztuki i etnografii, dostosowane do odbiorców w różnym wieku. Szczególną popularnością cieszą się festiwale muzealne, które przyciągają tłumy mieszkańców i gości. Podczas tegorocznej edycji festiwalu, obejmującej współpracę z 10 zaprzyjaźnionymi muzeami, na ulicy Długiej pojawiły się tłumy – od najmłodszych dzieci po seniorów.

Zasygnalizowane powyżej działania Muzeum w Raciborzu, prowadzone z pasją i zaangażowaniem, były wielokrotnie wyróżniane oraz nagradzane na szczeblu wojewódzkim i krajowym. Tak imponujące osiągnięcia nie byłyby możliwe bez harmonijnej współpracy zespołu oraz korzystnego klimatu wśród pracowników, którzy z oddaniem realizują misję ochrony i upowszechniania dziedzictwa kulturowego.

Mgr Agata Tańska

Mgr Agata Tańska to surdopedagog i oligofrenopedagog z bogatym doświadczeniem terapeutycznym. Przez wiele lat pełniła funkcję Dyrektora Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Niesłyszących i Słabosłyszących w Raciborzu. Jest autorką licznych publikacji dotyczących edukacji, terapii oraz wspomagania rozwoju osób z niepełnosprawnością słuchu. Współpracuje z uczelniami wyższymi, na których dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodymi ludźmi, zarażając ich pasją do pracy z osobami wymagającymi wsparcia.

Za swoje zaangażowanie i wkład w rozwój placówki dla osób niesłyszących kilkukrotnie została uhonorowana Nagrodą Marszałka Województwa Śląskiego. Od lat wspiera środowisko osób z wadą słuchu, realizując wizję ośrodka opartą na zasadzie: „Nie ma kaleki, jest człowiek”.

Agata Tańska urodziła się w małym miasteczku Komańcza. W 1996 roku ukończyła studia magisterskie w zakresie Pedagogiki Specjalnej na Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, obecnie Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej. Swoją karierę zawodową związała z Ośrodkiem dla Niesłyszących i Słabosłyszących w Raciborzu, w którym pracuje od 1992 roku. Na przestrzeni lat pełniła różne role: wychowawcy, nauczyciela, kierownika grup wychowawczych, a obecnie dyrektora. Racibórz, ośrodek oraz środowisko osób z niepełnosprawnościami słuchowymi stanowią jej pasję oraz cel zawodowy i osobisty.

Kapituła, przyznając medal imienia Księdza Prałata Stefana Pieczki, pragnie uhonorować jej ogromne serce zawsze otwarte na potrzeby drugiego człowieka, szczególny szacunek oraz zrozumienie dla osób z niepełnosprawnościami. Docenia także jej zaangażowanie w proces edukacji i socjalizacji osób niesłyszących. Agata Tańska szczególnie aktywnie wspiera życie ośrodka, jednocześnie otaczając troską nauczycieli i absolwentów placówki.