Medale księdza trafiającego do więźniów

Kapitułę Medalu im. ks. Stefana Pieczki Unitas in veritate (Jedność w prawdzie) powołano w 2003 roku. Od tego czasu medal trafił do wielu osób indywidualnych, a także do jednej z raciborskich szkół - Szkoły Podstawowej nr 4, która od 2007 roku nosi imię ks. Stefana Pieczki.

Przybyłym dzisiaj do Raciborskiego Centrum Kultury postać ks. Pieczki tradycyjnie przybliżyli Adam Szecówka i Ryszard Frączek. - To był ksiądz, który potrafił trafić nawet do zdesperowanych więźniów, którzy chcieli rzucić się z dachu więzienia - mówił Frączek.

Wśród publiczności, której do licznych zaliczyć nie można, nie zabrakło starosty Adama Hajduka i wiceprezydent Ludmiły Nowackiej, a także duchownych z parafii i klasztorów. - Ksiądz Pieczka to niezwykły autorytet, a osoby wyróżnione medalami to przedłużenie jego dzieła - mówiła Nowacka. - Wśród naszych laureatów jest wielu, którzy mają wiele odznaczeń, ale przyznają, że medal ks. Pieczki cenią sobie szczególnie - powiedział Frączek.

W tym roku medalem ks. Stefana Pieczki wyróżniono: Aleksandrę Orłowską, siostrę Monikę (Marię Polok), ojca dra Mariana Bernarda Arndt i Henryka Stronczyka.

Szczególnym punktem programu były podziękowania złożone księdzu infuatowi Marianowi Żaganowi. - Zapytano mnie, czemu ksiądz Żagan nie dostał medalu ks. Pieczki. Niestety, kapituła popełniła kiedyś pewien błąd wpisując w regulaminie, że wyróżnionym nie może być członek kapituły. Osoby te medalu nie dostaną, ale za to zawsze mogą oglądać wręczenie - mówił z uśmiechem Ryszard Frączek. A na zakończenie utwory Marka Grechuty wyśpiewał Leopold Twardowski.

BIOGRAMY NAGRODZONYCH:

Siostra Monika – Maria Polok

Maria Polok, dziś s. Monika, urodziła się w Raciborzu na Starej Wsi. Ukończyła Technikum Ekonomiczne. Przez 4 lata pracowała jako księgowa Mleczarni. W wieku 23 lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Służebnic Ducha Świętego.

Chociaż nie wyjechała na misje, jest misjonarką w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Od 30 lat zajmuje się osobami niesłyszącymi. Dla nich trzeba uczyć się nowego języka zwanego migowym, jak również poznać ich mentalność, sposób pojmowania świata pozbawionego dźwięku. Wprowadzona do duszpasterstwa osób głuchych przez ks. Kazimierza Błaszczyka z Wrocławia i ks. Jana Szywalskiego z Raciborza, szybko przerosła swych mistrzów zarówno fachowym wykształceniem, jak szeroko zakrojonym zakresem pracy dla inwalidów słuchu. Ukończyła tytułem magistra teologię na Uniwersytecie Opolskim. Ma za sobą kurs pedagogiki specjalnej, surdopedagogiki, zdobyła najwyższy stopień znajomości języka migowego uprawiający ją do roli tłumacza.

Siostra Monika od roku 1981 r. jest zaangażowana jako katechetka w raciborskiej szkole głuchych i słabo słyszących. Najpierw uczyła popołudniami w internacie, aby do 1990 r. stać się pełnoprawną nauczycielką religii. Doprowadziła kilka pokoleń uczniów do życia religijnego, przygotowując do sakramentów: Komunii św. i bierzmowania, a po kilku latach, już poza szkołą, do małżeństwa.

Katecheza to tylko część jej angażu dla niesłyszących. Wiadomo, że w Raciborzu jest wiele małżeństw i rodzin osób głuchych. Tu często szukają pracy po ukończeniu raciborskiej szkoły. Siostra stała się powiernikiem ich trosk i kłopotów. Pomaga i doradza, poucza i pośredniczy w kontaktach ze światem słyszących. Stała się prawdziwą „Matką” tej grupy ludzi. Opublikowała dwie książki: „Nasza szkoła”, wydana w r. 2006 z okazji 170-lecia Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Głuchych w Raciborzu, oraz „Głusi mówią”, gdzie zebrała opowieści osób niesłyszących o ich życiu, nieraz bardzo zawiłym, aż do bohaterstwa przejawionego w upartym dążeniu do normalności. Opracowała też dla całej Polski program nauczania religii dla klas gimnazjalnych w szkołach dla niesłyszących.

Siostra Monika Maria Polok ze wszystkich sił obdarowuje bliźnich pogodą ducha, troską i miłością. Robi to dla Jezusa, którego dostrzega w każdym człowieku.
 
Aleksandra Orłowska

Aleksandra Orłowska, córka profesora Aleksandra Orłowskiego, wybitnego twórcy kultury muzycznej, wspaniałego pedagoga, oraz Józefy Orłowskiej, nauczycielki bez reszty oddanej społeczności raciborskiej, jak sama napisała:

Urodziłam się daleko na wschodzie,
Dzieciństwo spędziłam nad Wisłą,
Ciebie śląska ziemio ukochałam
W Ciebie wrosłam,
Ty jesteś mi wszystkim.

Z domu pełnego miłości, harmonii i muzyki wyniosła wielki szacunek dla człowieka, poszanowanie tradycji i tych wartości, które do dziś przekazuje dzieciom i młodzieży. Po ukończeniu studiów zaczęła pracować jako instruktor tańca w Domu Kultury Dzieci i Młodzieży w Raciborzu. Następnie objęła stanowisko kierownicze. Jako osoba bezpartyjna długo nie utrzymała się na tym stanowisku, ale z ogromnym zaangażowaniem prowadziła zespoły taneczne, które przez 33 lata jej pracy, corocznie zdobywały najwyższe lokaty w przeglądach powiatowych, wojewódzkich i krajowych. Małżeństwo z rodowitym Ślązakiem ugruntowało więź z ziemią śląską, jej tradycjami, obrzędowością i kulturą. Mieszkając w dzielnicy Stara Wieś, bardzo szybko wrosła w tę społeczność, zaskarbiła sobie przyjaźń i szacunek tych ludzi.
 
Do dzisiaj aktywnie uczestniczy w życiu kulturalnym naszego grodu, ulepszając swój warsztat pracy. Co roku bierze udział w Międzynarodowych warsztatach Tanecznych. Po przejściu na emeryturę kontynuuje pracę w Zespole Szkół Specjalnych w Raciborzu, organizując Biesiady śląskie – Bajtel Gala. Od trzech lat bierze udział w Międzynarodowym Festiwalu Niepełnosprawnych w Łodzi, gdzie zdobywa najwyższe trofea. Wielokrotnie nagradzana przez kuratorów oświaty, starostę i prezydenta miasta. Całe życie poświęca działalności społecznej, charytatywnej na rzecz szkoły, parafii i środowiska. Ogromny wpływ na jej postawę miała pielgrzymka do Rzymu z księdzem prałatem Stefanem Pieczką w roku 1985 oraz uczestnictwo w osobistej audiencji u Papieża Jana Pawła II.

Prywatnie jest osobą ciepłą, skromną i otwartą na ludzkie problemy, czym zyskuje sobie ich przyjaźń i szacunek.

Ojciec dr Marian Bernard Arndt

Ojciec dr Marian Bernard Arndt – zakonnik, jedyny w Polsce archeolog biblijny, urodził się w Raciborzu, na Płoni. Absolwent raciborskich dwójek: szkoły podstawowej i liceum. W 1968 ukończył II LO im. A. Mickiewicza w Raciborzu.

16 października 1968 roku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych prowincji św. Jadwigi, czyli franciszkanów. Święcenia kapłańskie przyjął 2 lutego 1975 r. w Kłodzku. Studiował na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W latach 1978-84 podjął kolejne studia specjalistyczne na KUL-u, na Wydziale Teologicznym, gdzie uzyskał doktorat z teologii biblijnej. W 1985 został wysłany do Jerozolimy, gdzie podjął Studia specjalistyczne na Studium Biblicum Franciscanum, uzyskując dyplom nauk biblijno-orientalnych oraz dyplom wiedzy biblijno-archeologicznej.

Obecnie wykłada teologię biblijną na uczelniach: WSD Franciszkanów oraz Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Od 2004 r. jest duszpasterzem katolików języka niemieckiego w Archidiecezji Wrocławskiej, Legnickiej i Świdnickiej oraz diecezjalnym moderatorem duszpasterstwa biblijnego w Archidiecezji Wrocławskiej.

Od roku  1986. uczestniczy w corocznych pracach wykopaliskowych na górze Nebo w Jordanii prowadzonych przez Franciscan Archeological Institute – Mount Nebo z ramienia Studium Biblicum Franciscanum w Jerozolimie oraz w wykopaliskach w Kafarnaum i w Magdali w Izraelu. Interesuje się szczególnie problematyką archeologii biblijnej.

Ojciec Arndt jest autorem kilkunastu artykułów naukowych i popularnych, m.in.: Lokalizacja Mefaat; Groby i zwyczaje pogrzebowe w dawnym Izraelu; Góra Nebo; Kafarnaum – historia, archeologia, teologia. Oprócz tego skomponował kilkadziesiąt haseł w Encyklopedii Katolickiej. Współpracuje z czasopismami: Głos św. Franciszka oraz Ziemia Święta. Jest przewodnikiem pielgrzymek do Ziemi Świętej.

Henryk Stronczyk

Urodzony 3 sierpnia 1929 r. w Raciborzu jako 5 syn budowlańca Jana Stronczyk i Otylii z domu Mainczyk. Rzymsko-katolik, który nie tylko wiarę posiada, do niej się przyznaje, ale też wedle niej żyje. W Raciborzu ukończył szkołę podstawową i gimnazjum. W 1945 roku dostaje się do niewoli. W 1946 rozpoczął naukę w Liceum Pedagogicznym w Raciborzu. Równocześnie uczęszcza do Szkoły Muzycznej w Rybniku. Kończy konserwatorium muzyczne w Katowicach (instrument wiolonczela). W 1952 r. bierze udział w zastępczej służbie wojskowej. W 1954 r. rozpoczął pracę w orkiestrze symfonicznej w Opolu. W 1956 r. żeni się, a w 1958 opuszcza Polskę i zamieszkuje w Krefeld. Rozpoczyna pracę w biurze planowania jako architekt, a w 1960 jest współzałożycielem Kostiumowego Chóru Górnośląskiego w Krefeld, którego był dyrygentem przez 43 lata.

Od 1959 r. pracuje w sektorze kulturalnym i socjalnym Ziomkostwa Śląskiego. Jest organizatorem licznych imprez: Dzień Górnoślązaków i pielgrzymki Górnoślązaków do Westfalskiej Góry św. Anny koło Haltern. Od wielu lat sprawuje patronat nad chórem Eichendorffa oddziału DFK w Raciborzu. Dzięki usilnym staraniom pana Stronczyka doszło do utworzenia Górnośląskiego Związku Śpiewaczego.

W 1991 roku dzięki niemu odrestaurowano i uratowano od zniszczenia symbol Raciborza - Kolumnę Maryjną na Rynku. Przedsięwzięcie to zostało sfinansowane przez rząd niemiecki. Działał on też na rzecz wysiedleńców, poprzez wielokrotnie udzielaną pomoc.

Za swoje zasługi i zaangażowanie wielokrotnie był odznaczany, m.in. Złotą Igłą Ziomkowstwa Śląskiego, orderem Ernesta Moritza-Arndta, niemieckim Krzyżem Zasługi na Wstędze i Krzyżem Zasługi I Klasy.

Od 1997 r. jest członkiem Muzeum Górnośląskiego.

JaGA