Pouczenia świdnickie dla raciborskich mieszczan

17 czerwca 1299 roku książę raciborski Przemysł nadał Raciborzowi uprawnienia miejskie według prawa magdeburskiego. Miasto otrzymało od księcia wiele jego uprawnień, głównie ekonomicznych i sądowych. Książę uznał: jak ludzkie ciało jest rządzone przez pięcioro zmysłów, tak pięcioro wypróbowanych mężów, wybranych przez księcia konsulami, winno wspierać dobro miasta. Mają poważać miary i wagi, kontrakty kupna i sprzedaży, pilnować budowy i naprawy murów miejskich i mostów, dbać o sztukę i rzemiosło oraz o wszystko, co dotyczy ochrony, pożytków i troski o honor miasta. Co roku, w dzień Świętej Trójcy, kończący kadencję winni, jeżeli to konieczne z udziałem księcia, wybrać pięciu nowych konsulów i siedmiu ławników. Rajcowie muszą składać przysięgę. Książę obiecuje wspomagać ich we wszystkim jako szósta osoba. W swoich działaniach, statutach i przy wymierzaniu kar rajcowie winni stosować prawo magdeburskie. Kto występuje przeciwko tym postanowieniom, ma zapłacić pół grzywny złota księciu i tyleż samo radzie miejskiej. Dodajmy, że już kilka lat wcześniej, bo 7 lutego 1293 roku, Świdnica skierowała do Raciborza, na prośbę jego mieszczan, pouczenie dotyczące uprawnień rajców miejskich, ławników i wójta. Pouczenia świdnickie opierają się na systemie prawnym tzw. Zwierciadła saskiego. 

Więcej w Dzieje Raciborza i jego dzielnic, Racibórz 2008.