Huczny jubileusz księcia Viktora II von Ratibor

Książę Viktor urodził się 6 września 1847 roku w podraciborskich Rudach. Podstawy wykształcenia, jak było to wówczas przyjęte w rodzinach wyższej arystokracji, uzyskał w domu. W końcowej fazie nauki, tuż przed pójściem do nyskiego gimnazjum, przygotowywany był przez przyszłego raciborskiego proboszcza, prałata Schaffera. W roku 1865 zdał maturę. Następnie studiował na uniwersytetach w Berlinie, Bonn i Getyndze. Na ostatnim ze wspomnianych uniwersytetów zakończył edukację broniąc w 1869 roku pracę doktorską i uzyskując tym samym tytuł doktora prawa. Jesienią 1869 roku wstąpił do pułku huzarów gwardii w Poczdamie, z którym to brał udział w wojnie francusko – pruskiej 1870-71 roku. Odznaczony został Krzyżem Żelaznym II klasy. Przez trzy lata, począwszy od roku 1873 pracował w Ambasadzie Niemiec w Wiedniu. Od roku 1877 miał prawo noszenia munduru swej jednostki, nie będąc w czynnej służbie wojskowej. W okresie późniejszym, tak jak jego ojciec został generałem – majorem a’la suite, tzn. otrzymał stopień honorowy, nie związany z czynną funkcją generalską i sprawowaniem komendy, nadawany często wyższej arystokracji). Ojciec jubilata, Victor Moritz Karl Herzog von Ratibor, Fürst von Corvey otrzymał np. w roku 1872 tytuł generała kawalerii (General der Kavallerie a’la suite).

19 czerwca 1877 roku Viktor Amadeus poślubił w Wiedniu hrabiankę Marię Agathę Gobertinę Breunner-Enkevoirth. Mieli wspólnie czwórkę dzieci, dwóch synów i dwie córki. Pierwszym z nich był książę – następca (Erbprinz) Viktor. Urodził się on 2 lutego 1879 roku. Był rotmistrzem a’la suit armii pruskiej. Mieszkał w Monachium z poślubioną w roku 1910 księżniczką Elżbietą (Elizabeth Prinzessin Oettingen-Oettingen). Drugim synem był książę Hans. Urodzony 8 marca 1882 roku był w roku 1917 rotmistrzem i adiutantem w sztabie 20 brygady kawalerii. Trzecim dzieckiem księcia była księżniczka Agatha, urodzona 24 lipca 1888 roku, która zamieszkała w Poczdamie z poślubionym sobie Friedrichem Wilhelmem, księciem Prus. Ostatnim dzieckiem była księżniczka Margarete, urodzona 3 marca 1894 roku.

Po śmierci ojca książę Viktor przejął w roku 1893 księstwa Racibórz i Corvey. Jak zapewnia redakcja gazety, książę Viktor mógł z dumą spoglądać na dokonania swego dotychczasowego życia, a fakt ten miał niewiele wspólnego z jego arystokratycznym pochodzeniem. W artykule podnoszono fakt, że całe jego życie przepełnione było troską i pracą na rzecz regionu. Podkreślano tu przede wszystkim zaangażowanie jubilata i jego działalność na rzecz Górnego Śląska. Sprawował wiele odpowiedzialnych, pochłaniających mnóstwo czasu i pracy funkcji. Był członkiem Rady Powiatu rybnickiego oraz deputowanym do rady powiatów: raciborskiego, gliwickiego i oleskiego. W roku 1891 objął posadę w administracji prowincjonalnej. Od roku 1893 był członkiem sejmiku prowincjonalnego. Od roku 1897 wybierany był na kolejne kadencje przez jego członków na przewodniczącego wspomnianego gremium. Autor artykułu podkreślał też wagę jego działalności jako członka Kamery Prowincji Śląskiej ds. Rolnictwa, przewodniczącego Prowincjonalnego Stowarzyszenia Żeglugi Międzylądowej oraz Śląskiego Związku Automobilowego. We wszystkich obszarach swej pracy i działalności jubilat zasłużył się bardzo dla swojej rodzinnej prowincji. Podczas manewrów VI korpusu armii pruskiej (Kaisermanöver), które odbyły się na Śląsku w roku 1906, cesarz wręczył Viktorowi II Order Orła Czarnego. Miasto Wrocław, w podziękowaniu za jego zaangażowanie i trud włożony w organizowaniu wrocławskich obchodów setnej rocznicy bitwy narodów pod Lipskiem (1913), nadało mu honorowe obywatelstwo. Wspomnieć należy również o udziale księcia w różnorodnych komisjach i innych gremiach powołanych do walki z gruźlicą. Był m.in. prezydentem pierwszego Międzynarodowego Kongresu ds. Gruźlicy, który obradował w 1900 roku w Neapolu.

Szczególne wysoko oceniana była praca księcia w Niemieckim Związku Łowieckim, (Allgemeine Deutsche Jagdschutzverein), któremu przewodniczył od roku 1895. Z okazji 70 rocznicy urodzin członkowie Związku podarowali księciu ilustrowane czasopismo pamiątkowe, w którym zamieszczono sceny z polowania w lasach książęcych. Jubilat otrzymał też zaszczytny tytuł „Jäger der Heimat” (dzisiaj moglibyśmy ów tytuł przetłumaczyć jako Myśliwy Małej Ojczyzny - Śląska). W piśmie skierowanym na ręce jubilata, podkreślano też jego zaangażowanie dla tzw. „zielonej sprawy”, w tym głównie dla ochrony lasów i zwierzyny. Allgemeine Deutsche Jagdschutzverein podejmował bowiem, jako jeden z pierwszych związków łowieckich (myśliwskich) na świecie, różnorodne działania, w tym również badania naukowe, związane z ochroną przyrody i ekologią.
Artykuł w Anzeigerze kończyły życzenia skierowane na ręce księcia Viktora, nawiązujące do jego zamiłowania naturą: „Möge der grüne Wald auch fürderhin den Herzog so erhalten, Jahrzehnte noch!” (Niechaj te zielone puszcze, które książę tak umiłował, zachowają go jeszcze dziesiątki lat w zdrowiu). 9 września Kurier (nr 208) donosił o raciborskich obchodach urodzin księcia Viktora, podając uczestników tej uroczystości oraz informację o nadesłanych gratulacjach. Dowiadujemy się, że cesarz przesłał na ręce księcia Viktora telegram o bardzo serdecznej treści. Innymi gratulantami byli: książę pruski Henryk, nadprezydent prowincji śląskiej, książę i księżna z Sachsen-Meiningen. Książę otrzymał ponadto setki depesz i telegramów, których nie sposób tu wymienić. Należy jednak wspomnieć serdeczne gratulacje przesłane przez burmistrza Bernerta, Radę Parafialną Gminy Ewangelickiej w Raciborzu, raciborskiego klubu wioślarskiego Ruderverein 1888 Ratibor, którego książę był członkiem – założycielem, mecenasem a pewien czas prezesem, oraz niemiecki i górnośląski kluby automobilowe. Książę był bowiem zapalonym wielbicielem automobilów. Viktor II Amadeus zmarł 9 sierpnia 1923 roku w Corvey i został pochowany, wraz ze swą żoną, która zmarła prawie 6 lat później, w krypcie kościoła w Rudach.

Renata Sput